مسیر یابی در راه حکمرانی غیرمتمرکز

پروژه‌های ارز دیجیتال به طور فزاینده‌ای به سمت (DAO) سازمان غیر متمرکز خودگردان می‌روند تا کنترل حکمرانی و خزانه داری جامعه را به جوامع خود واگذار کنند.

غیر متمرکز بودن یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های ارز دیجیتال است. وقتی صحبت از فعال کردن حکمرانی غیر متمرکز می‌شود، چالش رسیدن به آن است. بعد از همه، هر پروژه ارز دیجیتال زندگی خود را به عنوان یک نهاد متمرکز آغاز می‌کند که مستقیماً توسط بنیانگذاران آن کنترل می‌شود، کسانی که کد را می‌نویسند، ویژگی‌های آن را طراحی می‌کنند و در مورد اهداف آن تصمیم می‌گیرند. تنها زمانی که پروژه راه‌اندازی و در حال اجرا است، کنترل می‌تواند به کاربران آن واگذار شود، پس چگونه این کار را انجام می‌دهند؟ 

برای الهام، بنیانگذاران پروژه می‌توانند به پروژه‌های قبلی نگاه کنند که با موفقیت انتقال به (DAO) سازمان غیر متمرکز خودگردان یا حکمرانی مبتنی بر DAO را طی کرده‌اند، مانند Decentraland و No NPC Society. 

در طول این روزهای اولیه، تصمیم‌گیری سریع برای شروع جذب پروژه ضروری است. به همین دلیل بنیانگذاران مانند دیکتاتورهای خیرخواه عمل می‌کنند و در مورد همه چیز از معماری فنی آن گرفته تا توکنومیکس تصمیم می‌گیرند. با این حال، این تمرکز با چشم‌انداز بلندمدت امور مالی غیر متمرکز با نام اختصاری دیفای و web3 در تضاد است. 

به همین دلیل است که انتقال به (DAO) سازمان غیر متمرکز خودگردان یک هدف کلیدی است، اما باید به تدریج انجام شود تا بقای آن تضمین شود. خطر اصلی این است که جامعه پروژه ممکن است خیلی نابالغ باشد و فاقد تخصص یا ساختار لازم برای مدیریت یک پروتکل پیچیده باشد، بنابراین اکثر آنها غیرمتمرکزسازی و مشارکت جامعه را به مراحل معرفی می‌کنند. 

اولین قدم این است که بنیانگذاران مکانیسم حکمرانی اصلی را طراحی کنند، که معمولاً شامل ایجاد نوعی توکن حکمرانی است که برای اختصاص حق رای به جامعه استفاده می‌شود. در مورد Decentraland، اولین قدم ایجاد بنیاد Decentraland بود که شامل یک انجمن مجازی برای اعضا برای پیشنهاد و بحث در مورد ایده‌های جدید بود. سپس توکن حکمرانی MANA را معرفی کرد. با نگهداری توکن‌های MANA یا LAND، کاربران Decentraland می‌توانند تغییرات پلتفرم یا ایده‌هایی در مورد چگونگی خرج کردن خزانه داری جامعه خود را پیشنهاد دهند و به آنها رای دهند. 

گام بعدی برای Decentraland اجرای رأی‌گیری‌های "مشاوره‌ای" غیرالزام‌آور به عنوان آزمایشی از فرآیند رأی‌گیری و مکانیک حکمرانی بدون به خطر انداختن پروتکل بود. سپس رأی‌گیری درون زنجیره ای را برای به‌روزرسانی‌های جزئی پارامتر پروتکل، مانند ساختار کارمزد تراکنش و نرخ بهره فعال کرد تا خطرات مرتبط با اجرای تصمیمات جامعه را به حداقل برساند. در نهایت، به رأی‌گیری کامل پیشرفت کرد، جایی که جامعه می‌تواند تغییرات در کل پروتکل را پیشنهاد کند و همچنین در مورد تخصیص توکن خزانه داری خود رأی دهد. 

پروژه‌های ارز دیجیتال تنها زمانی می‌توانند به خودمختاری کامل DAO دست یابند که تیم اصلی هر جنبه از کنترلی را که دارند واگذار کنند، از جمله حقوق اداری بر تغییرات پروتکل و هزینه‌های خزانه داری جامعه. خزانه داری جامعه را می‌توان به عنوان "گاوصندوق" دید، در حالی که حقوق حکمرانی "کلیدهای" پادشاهی را فراهم می‌کند. هنگامی که اینها تحویل داده می‌شوند، کد بالاخره قانون می‌شود، با تغییراتی که کاملاً بر اساس اجماع جامعه اجرا می‌شوند، نه فرمان یک بنیانگذار. 

برای غیر متمرکز واقعی شدن، پروژه‌ها باید اطمینان حاصل کنند که پایگاه کد آنها کاملاً تغییرناپذیر می‌شود، به طوری که بنیانگذاران دیگر نمی‌توانند به دلخواه تغییراتی ایجاد کنند. این بدان معناست که به‌روزرسانی‌های کد، رفع اشکال و افزودنی‌های ویژگی تنها زمانی می‌توانند انجام شوند که جامعه موافق باشد. 

DAOها همچنین باید یک خزانه داری جامعه خودگردان راه‌اندازی کنند که درآمد را برای پروتکل ایجاد کند تا عملیات و توسعه آن را تأمین مالی کند. درآمد می‌تواند از طریق کارمزد تراکنش، بهره وام‌ها و از طریق سایر مکانیسم‌ها تولید شود - این وجوه سپس مستقیماً در خزانه داری جامعه DAO واریز می‌شوند. سپس جامعه پیشنهادهایی ارائه می‌دهد و در مورد نحوه تخصیص توکن این وجوه رأی می‌دهد. 

هنگامی که یک پروژه کنترل کد و خزانه داری جامعه خود را به جامعه خود می‌دهد، این نشان‌دهنده عمل نهایی انتقال قدرت است. این اکنون هدف اصلی No NPC Society است، یک (Meme Coin) میم کوین و پروژه هویت غیر متمرکز که "فرضیه شبیه‌سازی" را در آغوش می‌گیرد. نقشه راه DAO آن خواستار انتقال سریع است، جایی که گاوصندوق و کلیدها ظرف شش ماه پس از فروش توکن خصوصی و عمومی آن به جامعه تحویل داده می‌شود. برای انجام این کار، از پلتفرم Realms سولانا برای ساده کردن ایجاد DAO خود و تکامل سکه بومی NONPC خود به یک توکن رای گیری استفاده می‌کند که حق رای را به دارندگان اعطا می‌کند. 

برای تأکید بر غیر متمرکز بودن خود، اکوسیستم غیر متمرکز DAO جامعه No NPC Society توسط گاوصندوق‌های چندامضایی شفاف اداره خواهد شد تا دید کامل به فرآیند دموکراتیک آن اطمینان حاصل شود. به این ترتیب، پروژه طراحی شده است تا از تیم بنیانگذار خود فراتر رود، کسانی که عقب‌نشینی خواهند کرد تا خودشان چیزی بیش از اعضای جامعه مجازی نباشند. 

تغییر به حکمرانی DAO بدون چالش نیست، و بسیاری از پروژه‌ها با مشکلاتی مانند فلج تصمیم‌گیری، مشارکت پایین رأی‌دهندگان و خطر "نهنگ‌ها" (دارندگان بزرگ توکن) که نفوذ بیش از حد بر فرآیند رأی‌گیری به دست می‌آورند، دست و پنجه نرم می‌کنند. 

DAOهای موفق می‌توانند این چالش‌ها را به روش‌های مختلف کاهش دهند. اولین و مهم‌ترین گام ایجاد ساختاری برای اعضای جامعه مجازی برای ارسال پیشنهادات است و اطمینان حاصل شود که پیشنهادات آنها و تأثیر فرض شده به وضوح مشخص شده است، با انتخاب‌های ساده "بله" یا "خیر" برای رأی‌دهندگان. 

برای مقابله با بی‌علاقگی رأی‌دهندگان، بسیاری از پروژه‌ها سعی می‌کنند به نوعی مشارکت DAO را تشویق کنند. برای جلوگیری از اعمال کنترل بیش از حد نهنگ‌ها، پروژه‌ها می‌توانند مدل‌های رأی‌گیری پیچیده‌تری را اجرا کنند که قدرت را به طور عادلانه‌تری توزیع می‌کنند. امکانات شامل حکمرانی مبتنی بر شهرت است، جایی که وزن رأی بر اساس مشارکت فرد در پروژه به جای مالکیت توکن است. از طرف دیگر، رأی‌گیری درجه دوم می‌تواند برای ایجاد سیستمی استفاده شود که در آن آرای دارندگان بزرگ توکن وزن کمتری نسبت به کسانی که فقط مقدار کمی دارند، داشته باشند. 

مسیر به سمت حکمرانی DAO پیچیده است که شامل طی کردن موانع فنی زیادی است و تنها در زمان مناسب، زمانی که یک جامعه مجازی مستقر شکل می‌گیرد، می‌توان آن را طی کرد. به همین دلیل است که واگذاری کنترل به یک DAO اغلب به عنوان یک دستاورد تعیین‌کننده دیده می‌شود که نشان‌دهنده بلوغ یک پروژه و تعهد آن به غیر متمرکز بودن است. هنگامی که کنترل و مالکیت در یک جامعه مجازی بزرگ جهانی توزیع می‌شود، پروژه‌ها می‌توانند طول عمر و اعتبار خود را افزایش دهند.